"Mooie brommer" "Ja he?!" Hij pakte haar handje, gaf haar een aai over haar bol, en keek recht in de ogen van de beteuterde Hells Angel.

Zijn hand stokte, hij probeerde het zich voor te stellen. Maar hij wist niet hoe moeilijk het was een web te maken en maakte z'n beweging af.

Zuil voor zuil werpt zijn schaduw op de tegels. Niets dat het ritme verstoort. Aan het einde is een venster. Met uitzicht.

"Zei ik dat echt?" ze was brak en dit maakte het beroerder. "Ja, zo denk jij dus." "Onzin, als ik nadenk zeg ik dat soort dingen niet. Zó denk ik."

Hij verschoof z'n hand van haar billen naar haar rug. Broer en zus? Hij keek haar aan en zag dat hij hem terug kon leggen. 't Kon er nog wel bij.

Zwetend keek hij zichzelf aan. Sport verbroedert, maar hij bleek een rotbroer. Hij zou 'sorry' gaan zeggen én nooit meer voetballen.

Zodra ze echt dood was, was het koppelplan een goed idee. Maar ze had 'geluk', leefde nog en moest aanzien hoe Ties wel erg genoot van haar mensenkennis.

Matthias was snel opgeklommen van scheepsjongen tot stuurman. Hij dacht nog wel eens aan zijn heer met zijn talenten. Het beste wat hem was overkomen.

"Alsjeblieft Ans" Bedaard gaf hij haar een boterham. Hij hield niet van haar, hij zorgde voor haar. Meer of minder zou verraad zijn aan zijn Ansje.